ایثارگران شکمو

همکاری داشتم که رفتارهاش خیلی برام جالب بود. مثلا هیچوقت دهن زده بچه اش رو نمیخورد و میداد به شوهرش. بهترین قسمت غذا برا خودش بود. هر چیز خوبی برا خودش بود. مقایسه اش میکردم با مادرم و تعجب میکردم. تو خونه ما بهتری ها برا بچه ها و بابا بود و اگه چیزی میموند به مادر میرسید. هرچیزی رو که ما نمیخوردیم مادر میخورد.ته مونده هر چیزی. پلوی روز قبل. غذای مونده. اما غذاهای تازه برا ما و بابا بود. فکر میکردم تمام مادرها اینجوری هستند. با دیدن همکار قدیم فهمیدم اینجوری نیست. اون موقع تعجب میکردم. اما با دیدن پدرمادرهای جدید بیشتری در اطراف خودم، به این نتیجه رسیدم که بچه هایی که مادرهای هم نسل من بزرگ کردند ، لوس تر از اون هستند که بخوان جور بچه هاشونو بکشند. این وسط مردهای شکمو و مردهایی که از بچگی نقش محافظ و پناهگاه رو بازی کردند( مثل خیلی از مردهای ترک) جور بچه ها و مامان ها رو میکشند. غذاهای اضافه و مونده رو میخورند، دهن زده های بچه ها و مامان ها رو میخورند و اگه حواستون نباشه، خود بچه ها و مامان ها رو هم میخورند. از بس که شکمو هستند. همسر هستی و همکلاسی از این دست مردا هستند.

خداحفظشون کنه برا ما.

البته یه جان بر کفی هایی هم من و هستی داریما. مثلا دائما داریم خوراکی های مورد علاقه این پسرهای شکمو رو تامین میکنیم. ولی خوب اینقدری که اینا به فکر لباس برا ما و دختراشون هستند، اصلا به خودشون فکر نمیکنند.

به قول همکلاسی: دخترین دیگه، عشقتون لباسه!