چرا بامن چُنینی؟؟؟؟؟

قشنگ بلده چجوری قبل از تعطیلات، قبل از رفتن به تهران، قبل از خوشحالی کردنم بهم ضد حال بزنه.

توی رویاهام میدیدم که مثل قدیما یه سفره عقد کوچولو پهن کردیم تو سالن پذیرایی و دور تا دور  سالن رو میز و صندلی چیدیم و من  و همکلاسی نشستیم پشت سفره و عاقد داره خطبه ی عقد رو میخونه و یه تعدادی از فامیل های نزدیک هم داریم که دورتا دور نشستن رو صندلیا. 

خیلی وقته که این رویا رو دارم.

اونوقت امروز.....

زنگ زدم خونه و دارم با مادر صحبت میکنم. میگه: فردا که میری نمایشگاه، زیاد راه نرو و سرپا واینستا که دوباره درد زانوها و کمرت شدید بشه. به خودت فشار نیار. تو که میخوای عروس بشی باید مراقب خودت باشی. حتی اگه جشن هم نگیری برا عقد باید دو ساعت سرپا وایستی. 

میگم چرا؟

 میگه فکر کردی تو محضر همین که بری برات خطبه میخونن. 

میگم من دلم میخواد تو خونه ی خودمون عقد کنم.

میگه: دیگه چی؟! کی میخواد ریخت و پاش هارو جمع کنه؟ من توان دارم یا خواهرت؟ 

میگم: کارگر میگیریم.

میگه: نه! بیخود از این فکرها نکن. برید محضر عقد کنید اگر هم خواستید جشن بگیرید برید همون تهران جشن بگیرید کارت دعوت بدین فامیل هرکسی خواست بیاد.

میگم: من میخواستم تو خونه عقد کنم و یه شام به فامیل بدم.

میگه: شام تو خونه؟ 

میگم نه. همین هتل کنار خونه مون.

میگه: به هر حال باید محضر عقد کنید. شاید اون بخواد برا فامیلش جشن بگیره. برید همون تهران جشن بگیرید.

میگم: نه. تو که میدونی من از جشن عروسی خوشم نمیاد. با این درد زانوهام توان چند ساعت سرپا ایستادن رو هم ندارم.

میگه: به هر حال فکر عقد تو خونه رو از سرت بیرون کن. 

****

هیچی نمیگم. ادامه نمیدم. اصلا نمیپرسه تو چی دلت میخواد و چه آرزویی داری؟ فقط نگران اینه که فامیل بفهمند که همکلاسی قبلا ازدواج کرده و یه بچه داره. تمام فکر و خیالش اینه. حتی حاضره دخترش جشن عروسی نگیره که فامیل  از نزدیک بچه ی همکلاسی رو نبینند. تا حالا روش نشده بهم بگه. میترسم همین روزا بگه اجازه نداره دخترش رو بیاره خونه ی من.

دوباره یه بغض گُنده اومده و نشسته توی گلوم.

من چه گناهی کردم که سرنوشتم اینجوری شده؟

انتخابم اشتباهه؟

اونقدر که اینجوری باهام برخورد بشه؟

گاهی حس میکنم روح صادق هدایت اطرافم میچرخه.