بگو نه!

نمیدونم براتون گفتم یا نه؟! 

من آدمی هستم که خیلی توی رودروایستی گیر میکنه. کلا خیلی اوقات نمیتونم به کسی که چیزی یا انجام کاری رو ازم میخواد، نه بگم.

و اکثرا خودم بابت این موضوع عذاب میکشم.

اما الان مدتی هست که دارم روی خودم کار میکنم و فکر میکنم خیلی از رفتارهام تغییر کرده و یا تعدیل شده.

همینکه برای ازدواج با همکلاسی قاطع روی حرفم ایستادم یه نمونه از این تغییراته. یا وقتی کسی که نمیشناسمش ازم پول قرض خواست و بهش گفتم نه و بعدا فهمیدم که خیلی آدم بدحسابیه.

وقتی رفته بودم شمال، حرف رسید به ازدواج و مراسم ازدواج و خریدهای ازدواج. مامان گفت: من که توانش رو ندارم و نمیتونم همراهت بیام، خودتون خریدهاتون رو انجام بدین. خواهرک ناگهان گفت: من میام. مخصوصا برای خرید طلا من باهات میام.

من گفتم: من دوست دارم تنها برم خرید.

خواهرک  ناگهان اخماشو کرد توی هم و گفت: یعنی نمیخوای منو ببری. من با خنده گفتم: نه. اون با عصبانیت گفت: اگه منو نبری نمیبخشمت. گفتم: این زندگی شخصی منه و من دلم میخواد با خیال راحت و با آرامش و بدون دخالت دیگران خرید کنم و دوست دارم تنها برم. خواهرک خواست حرفی بزنه که مامان حرفش رو قطع کرد و اجازه نداد که موضوع ادامه پیدا کنه.

هم خوشحال بودم و هم ناراحت. خوشحال بودم که برای اولین بار تونسته بودم با خواسته یخواهرک که برخلاف میل خودم بود، مخالفت کنم. ناراحت بودم که با حرفم باعث شده بودم از  دستم دلخور بشه و خوب، مثل همیشه در برابر خواسته ش تسلیم  نشده بودم. (نمیخوام خواهرک همراهم باشه چون مرغش یک پا داره و وقتی خودش از چیزی خوشش بیاد، مجبورت میکنه که اون رو بخری، و البته همیشه من بعد از خرید پشیمون میشم که   چرا دربرابر اصرارهای زیاد خواهرک درحضور فروشنده، خجالتزده شده و سرتسلیم فرود آوردم و چیزی رو خریدم که اصلا با سلایق و علاقه من جور نیست.)

دیروز فرصتی پیش اومد تا با مامان تلفنی در این مورد صحبت کنم. ازش پرسیدم که آیا خواهرک ناراحت شده و چطور باید از دلش دربیارم که مادر گفت: اصلا بابت این موضوع خودت رو ناراحت نکن. هرجور دوست داری رفتار کن. پس فردا که اون هم بخواد ازدواج کنه شاید بخواد تنها برای خرید بره. اونوقت درکت میکنه.

مامان کلی بار عذاب وجدانم رو سبک کرد و باعث شد خیلی خیلی آروم بشم.

نه گفتن هنر میخواد و باید این هنر رو یاد بگیریم. البته به اندازه و درمکان و زمانِ مناسب.