همراه

همه چیز رو برای همکلاسی تعریف کردم.

بهم میگه هیچیت نیست. من مطمئنم.

میگه حتی اگر هم بود من رفیق نیمه راه نیستم. خودم نوکرتم.

ته قلبم شاد میشه.

هرچند ممکنه اینا فقط حرف باشه و بعدها خسته بشه، که اگه این اتفاق هم بیفته باز هم بهش حق میدم، اما همینکه واکنش ابتداییش اینقدر خوب و دلگرم کننده بود، خیلی خیلی آرومم کرد.

بهم نگین که چرا بهش گفتم. از نظر من دو تا آدم اگه قراره همسر هم بشن باید همراز همدیگر هم باشند. دوتا آدم وقتی میتونند ادعای عاشقی داشته باشند که چیزی رو از هم پنهون نکنند. مخصوصا اگر اون چیز  در زندگی شخص مقابل تاثیر داشته باشه. مخصوصا اگر روی لحظه لحظه ی آینده ی اون فرد موثر باشه.

همکلاسی حق داره که بدونه و ببینه و با چشم باز انتخاب کنه. 

حق داره که بترسه و پا پس بکشه.

حق داره  که نخواد وارد این گرداب بشه.

****

ممنونم ازت به خاطر حمایت ها و محبت هات.

(0 لایک)