من و آنکس که مرا آفرید

آهای خانمی که اون بالا نشستی، میدونی خیلی وقته بغلم نکردی؟ میدونی خیلی وقته نوازش دستاتو حس نمیکنم. حالا درسته که من بچه خوبی نیستم. یه کم سر به هوا هستم. یه کم نقنقو هستم. یه کم تنبلم. یه کوچولو لجباز و غرغرو هستم ولی تو که بهترین مامای دنیایی. مامای عزیزم تو که نباید این بچه لوس و ننرت رو تنها بذاری. من قهر میکنم ولی تو که نباید قهرکنی. آخه تو بزرگی. تو پروردگاری. تو خالقی. تو خدایی.

تو سراسر محبت و مهربونی و لطف و عطوفتی.

تو یه بغل امنی.

من یه بنده فراموشکار و بازیگوش و خطاکارم.

ببین، درسته که یه مدته اونجور که باید صدات نمیکنم. شاید دیگران نمیبینند و نمیشنوند. ولی تو که بینایی. تو شنوایی. تو تموم زبونا رو بلدی. حتی زبون لجباز یه دنده من.

منو بشنو مامای عزیزم.

منو بغل کن.

خیلی بهت نیاز دارم.