با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم؟؟؟؟؟؟؟

سر کار بودم. گوشی رو بعد از ناهار چک کردم. رفتم تو اینس*تاگرام که ناگهان تصاویر! تصاویر مهیب! پلاسکویی که آوار شده بود روی امدادگران و آتش نشان های بی گناه و قهرمان.

وای که ناگهان انگار دستی چنگ به قلبم کشید. چرا؟ چطور؟ 

جستجو کردم و خبر رو خوندم. چقدر غصه خوردم. چقدر غمگین شدم. چه ماه بدی بود این ماه. شروعش با بی کار شدن کارگرا. وسطاش مرگ  و تعطیلی و حالا آخرش هم فاجعه. فاجعه ای عظیم.

به همه مردم و مخصوصا خانواده قربانیان تسلیت میگم.

حرفی نیست که بشه این وضعیت رو باهاش شرح داد.

این روزها دل مردم تهران هم مثل هواش گرفته و غمگینه.

پ.ن. از ساختمان پلاسکو خاطرات زیادی دارم. بچه که بودم وقتی پدر ما رو سوار ماشین میکرد و تو خیابونا دور میزد، مخصوصا اون موقع ها که ساختمونای بلند و برج های آنچنانی در گوشه گوشه ی شهر سر به فلک نکشیده بودند، پلاسکو همیشه نمایان بود. 

امروز پلاسکو برای همیشه مرد!

بعدا نوشت: برای مردم دعا کنیم. برای عزیزانی که زیر آوار موندند و هنوز مشخص نیست چه بر سرشون اومده. برای نجاتشون دعا کنیم. برای اونهایی که چشم به راه عزیزانشون مانده اند، دعا کنیم که از چشم انتظاری بیرون بیان. برای هزاران نفری که نزدیک عید از کار بی کار شدند. برای میلیارها میلیارد سرمایه ای که از بین رفت. برای کارگرهای بیچاره. برای خانواده های آسیب دیده. بیایید برای همه ی مردم دعا کنیم. عمق فاجعه خیلی بیشتر از اون چیزیه که داریم در حال حاضر توی تلویزیون میبینیم. خانواده های زیادی همه چیزشون رو از دست دادند.