حسودی که هرگز.....

جدیدا احساس میکنم حسود شدم. از بعضی از احساسات و برخوردهای خودم اصلا راضی نیستم. مثلا گاهی به شرایط کسی حسادت میکنم. نه اینکه از این ناراحت باشم که اون شخص چنین موقعیتی داره. نه. از این ناراحتم که چرا خودم چنین شرایطی ندارم.

یا دوست دارم بعضی چیزهای خاص فقط برای خودم باشه. بعضی لحظه های خاص. بعضی آدم های خاص.

از این خصلت بیزارم. 

نمیدونم چجوری باید ازش رها بشم.

اصلا دوست ندارم حسود باشم. به پول و ثروت دیگران حسادت نمیکنم. 

به گردش ها و شادی های نمایشی دیگران حسادت نمیکنم.

ولی گاهی وقتی میبینم کسی به یکی از آرزوهای دست نیافته من دست یافته، حسودیم میشه.

به اونایی که چند زبان مختلف رو بلد هستند حسودی میکنم.

به اونهایی که موهای پرپشتی دارند حسودی میکنم.

به اونهایی که شاد و سرخوش هستند و اجازه نمیدن مشکلات کمرشون رو خم کنه حسودی میکنم.

به آدم هایی که هدف دارند و با انگیزه زندگی میکنند حسادت میکنم.

به اونایی که زندگیشون جهت پیدا کرده و بالا و پایینش رو طی کرده حسادت میکنم.

به اونهایی که میتونند با آرامش با مسائل روبرو بشن، حسادت میکنم.

به آدم های منطقی و کسانی که میتونند حساسیت هاشون رو کنترل کنند حسودی میکنم.

به اونهایی که قلب بزرگ و مهربونی دارند و خداوند در لحظه لحظه زندگیشون جاریه، حسادت میکنم.

من

به همه ی اونهایی که دختر دارند حسادت میکنم.