فردا شروعی دوباره است.

فردا یه ممیزی مهم از طرف اداره نظارت بر بهداشت غذا و دارو داریم و پس فردا آخرین روز کاری برای کارگران هست. 

امید به خدا که تا هفته آینده فرجی میشه و اوضاع دوباره روبه راه میشه. توکل به خدا.

این چند روز سرگرم کارهای ممیزی بودیم. فردا هم باید پاسخگوی ممیزها باشیم. امیدوارم همه چیز به خوبی و خوشی پیش بره و مشکلی پیش نیاد.

دیروز رفتم جواب ام آر آیمو گرفتم و بردم به دکتر نشون دادم.

وقتی جواب رو گرفتم رفتم نشستم رو صندلی انتظار جلوی میز اطلاعات و شروع کردم به باز کردن نامه ی جواب. نگهبان پوزخندی زد. انگار میخواست بگه تو که سردر نمیاری. اهمیت ندادم و نامه رو باز کردم. نوشته بود هیچگونه سنگ و زائده ای در مجرای صفرا دیده نشده و بافت نرمالی داره و....

نفس راحتی کشیدم. پاکت رو بستم و با لبخند نگاهی به نگهبان انداختم. خداحافظی کردم و یکراست رفتم به مطب. دکتر بعد از دیدن ام آر آی و نتیجه نوار عصب و عضله پام، گفت هیچ مشکلی نداری و احتمالا اینها همه نتیجه استرس های محیط کار و اعصابته.

گفتم پس شکم درد ها چطور؟ گفت احتمالا ای بی اس داری( روده تحریک پذیر) . هرچی اصرار کردم برام کولونوسکوپی بنویسه قبول نکرد و گفت اون آخرین کاره. بی خودی روده ات رو دستکاری نکن.

خلاصه توصیه کرد به آرامش و حفظ روحیه و شاد بودن.

الان من دارم سعی میکنم چشم هامو رو مشکلات ببندم و با لبخندی بزرگ به جنگ همه ی اونها برم.

مشکلات تو زندگی ههمون هست. ریز و درشت. نمیتونیم از خداوند توقع داشته باشیم زندگی راحتی نصیبمون کنه. هر کس در دوره ای از زندگی با مشکلاتی رو به رو میشه. ولی باید صبر داشته باشه و به خدا توکل کنه. هیچ چیز این دنیا ماندنی و پایدار نیست. هر رنج و مصیبتی بالاخره یه روزی تموم میشه. همونطور که شادیها ابدی و ماندگار نیستند. 

قدر لحظه های شاد زندگیمون رو بیشتر بدونیم. قدر با هم بودن ها رو بیشتر بدونیم. قدر سلامتیمون رو بیشتر بدونیم.

خدایا برای همه ی داده ها و نداده هات شکر.