تکرار

قبلا هم گفتم، الان برای بار دوم میگم. اصلا فقط به خودم میگم:

مقایسه اصلا کار خوبی نیست.

اینکه من یه کاری رو راحت انجام میدم و دیگری اون کار رو انجام نمیده،  دلیل بر تنبلی اون شخص نیست. توانایی های آدم ها با هم فرق میکنه.

یه نفر عاشق کار کردن بیرون خونه است و اون یکی عاشق خونه داری. یکی به کارهای هنری علاقه داره و اون یکی به کارهای فنی.

یکی روحیاتش شاد و شنگول و برون گراست و دیگری، ساکت و آروم و درون گرا.

یکی میتونه همزمان بچه داشته باشه و کار خونه و بیرون رو با هم انجام بده و یکی دیگه نمیتونه. و یا شاید نمیخواد.

مقایسه اصلا خوب نیست.

مقایسه کردن اصلا درست نیست‌.

مخصوصا وقتی اصول زندگیت برای طرف مقابل اصلا قابل قبول نباشه. اونوقت به رخ کشیدن افتخاراتت برای اون شخص چه اهمیتی داره؟؟؟؟؟!!!

پ.ن. من همینم و همینجوری زندگی میکنم و اصلا دلم نمیخواد نقش زن قدرتمند و قهرمان و مستقل رو بازی کنم. دیگه کافیه. سالها خواستی منو محدود کنی به رویاهای خودت. دیگه کافیه. تو مدال قهرمانی رو خودت تنهایی به سینه بزن. تو زن مستقل باش. رو پاهای خودت بایست. رئیس باش. همزمان هم بیرون خونه کار کن. هم شب زنده داری کن. هم بچه داری کن. هم شوهرداری کن و هم ......

توان من در همین حده.

علاقه ای ندارم خودم رو به زحمت و عذاب بندازم که دیگرون بگند: به به، عجب زنی.

که چی بشه؟ وقتی از پا افتادی کی حالتو میپرسه زن مستقل؟ همه به رئیس بودنت عادت کردند. از همه بیشتر خودت. نه حرف شنوی داری، نه کسی جرات میکنه حرفی بهت بزنه. مگه کسی جرات داره بهت محبت بکنه؟ همه میترسند که بهت بربخوره.

من دوست ندارم مثل تو باشم. آخه چندبار بگم؟ چند دفعه بگم که نمیخوام نقش زن سوپرمن رو بازی کنم؟ آخه چند بار؟؟؟؟؟؟

مقایسه نکن. مقایسه نکن. مقایسه نکن.